دیگر می خواهم ببرم ...

از هر چه قافیه است

هر قالبی که مرا ز تو دور می کند ....

هربار که به تومی اندیشیدم ؛

به دنبال قافیه هایــــــــ سرگردان کویت می شدم و

آخر هم به تو نمی رسیدم !

یادم می رفت باید از تو بگویم ...

نه ترتیب قافیه ها در غزل !

باید از قصیده ی دلت بنویسم

از غزل چشمانت که ردیف می کند تمام قافیه ها را ...

باید از نگاهت مثنوی ساخت ...

همان ها که سنگینی اش بر گناهانم ؛

وزنی شایسته به ابیات می دهد ....

آری باید نوشت ...

بی هیچ قافیه !

بی هیچ وزن !

بی هیچ قالب !

باید چیز دیگری نوشت ... تازه ... نو ...

باید نوشت از انتظار ...

به سبکی سپید ؛

باید نوشت ... " بس است گناه ! #مهدی چقدر انتظار ما را بکشد " ...

باید نوشت !

خارج از قافیه ها گفت ...

"ما منتظر نیستیم .... اوست منتظر حقیقی "